ქალაქიდან მუხრანში გადასახლებული ღვთისმეტყველის ამბავი, რომელმაც სახლი და ბოსტანი საკუთარი ხელით გააშენა

ბოლო დროს ადა­მი­ა­ნი გა­ურ­ბის ქა­ლა­ქის ყო­ველ­დღი­ურ რუ­ტი­ნას, მრა­ვალ­სარ­თუ­ლი­ან სახ­ლებ­ში ცხოვ­რე­ბას და რო­გორც კი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა ეძ­ლე­ვა, სო­ფელს მი­ა­შუ­რებს ხოლ­მე, შემ­დეგ კი სა­კუ­თა­რი ხე­ლი­თა და უნა­რე­ბით იქ თა­ვი­სი სივ­რცის შექ­მნას ცდი­ლობს. ზურა ქავ­თა­რა­ძეს თბი­ლი­სი ძა­ლი­ან უყ­ვარს, მაგ­რამ სოფ­ლად მეტ სი­ლა­ღეს გრძნობს. ის სამი წლის წინ მე­გო­ბარ­თან, მა­რი­ამ სა­ჯა­ი­ას­თან (პარ­ლა­მენ­ტის ყო­ფი­ლი წევ­რი) ერ­თად სო­ფელ მუხ­რან­ში ტრი­ალ ად­გი­ლას და­სახ­ლდა. მათი მი­ზა­ნი იყო იქ თა­ვად შე­ექ­მნათ ყვე­ლა­ფე­რი და აა­შე­ნეს კი­დეც ნამ­ჯის სახ­ლი, და­ა­მუ­შა­ვეს ბოს­ტა­ნი და და­სახ­ლდნენ. ზურა ქავ­თა­რა­ძე ახლა სა­კუ­თარ გა­მოც­დი­ლე­ბას გვი­ზი­ა­რებს. ზურა ქავ­თა­რა­ძე: – გა­ნათ­ლე­ბით ღვთის­მე­ტყვე­ლი ვარ, სა­სუ­ლი­ე­რო სე­მი­ნა­რია მაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ცოტა ხანს მო­ნას­ტერ­ში ვცხოვ­რობ­დი, და­მა­ინ­ტე­რე­სა ამ სფე­რომ და სე­მი­ნა­რი­ა­ში ჩა­ვა­ბა­რე… გან­სა­ზღვრუ­ლი დრო­ის შემ­დეგ ისე მოხ­და, რომ მუხ­რან­ში დავ­სახ­ლდით და მა­რი­ამ­თან ერ­თად გა­დავ­წყვი­ტე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სახ­ლი ამე­შე­ნე­ბი­ნა. ბუ­ნე­ბი­სა და მი­წის სიყ­ვა­რუ­ლი სოფ­ლი­დან და პა­პის­გან მომ­დევს. მას ბაღ­ში ჩავ­ყავ­დი, მა­ნა­ხებ­და, რო­გორ შრო­მობ­და. რომ წა­მო­ვი­ზარ­დე, უკვე თვი­თონ ვა­კე­თებ­დი ყვე­ლა­ფერს. ეს ყვე­ლა­ფე­რი გაღ­ვივ­და, გაღ­ვივ­და და ერთ დღე­საც სო­ფელ­ში წა­მოს­ვლა გა­დავ­წყვი­ტე. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ძი­ე­ბა­ში ვი­ყა­ვი, არა წარ­მა­ტე­ბის სა­დევ­ნე­ლად, უბ­რა­ლოდ, ბევ­რი რამ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. როცა სო­ფელ­ში გა­დას­ვლა გა­დავ­წყვი­ტე, მე და მა­რი­ა­მიც მა­შინ გა­და­ვიკ­ვე­თეთ. მა­საც სახ­ლის აშე­ნე­ბა სურ­და. იმ პე­რი­ოდ­ში მე­გო­ბარ­მა ნამ­ჯის სახ­ლის იდეა შე­მომ­თა­ვა­ზა. მო­ვი­ძი­ეთ ინ­ფორ­მა­ცია, რა რო­გორ გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა, პირ­ვე­ლი ნამ­ჯის სახ­ლის პატ­რონ­თან კა­ხეთ­შიც ვი­ყა­ვით. თუმ­ცა ჩვენ ცოტა სხვა გზით წა­ვე­დით. – მხო­ლოდ ორი კაცი აშე­ნებ­დით სახ­ლს? – კი. მხო­ლოდ სა­ხუ­რა­ვის კრა­მი­ტით გა­და­სა­ხუ­რა­ვად და­ვი­ქი­რა­ვეთ მუშა, რო­მელ­მაც გვას­წავ­ლა და მას­თან ერ­თად გა­ვა­კე­თეთ კი­დეც. შე­ლეს­ვა­ზე, ნამ­ჯის ფუ­თე­ბის ჩა­ლა­გე­ბა­ზე, სა­ი­ტის დახ­მა­რე­ბით მო­ხა­ლი­სე­ე­ბი და­ვიხ­მა­რეთ სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნი­დან. – სად ცხოვ­რობ­დით, სა­ნამ სახ­ლს აა­შე­ნებ­დით? – მა­ნამ­დე კა­რავ­ში ვი­ცხოვ­რეთ, რათა დავკვირ­ვე­ბო­დით, ქარი სა­ი­დან უბე­რავ­და, მზე რო­გორ უდ­გე­ბო­და იმ ად­გილს, წვი­მა სა­ი­დან მო­დი­ო­და. სახ­ლი ისე დავ­დგით, რომ ზამ­თარ­ში შე­ნო­ბა­ში მზე შე­მოგ­ვდი­ო­და. – ამ ყვე­ლაფ­რის შეს­წავ­ლა და­მო­უ­კი­დებ­ლად შე­ძე­ლით? – კი, წიგ­ნე­ბის, ინ­ტერ­ნე­ტის სა­შუ­ა­ლე­ბით და მშე­ნებ­ლებ­საც ვე­კი­თხე­ბო­დით. ყვე­ლა­ფე­რი მონ­დო­მე­ბაა და შე­უძ­ლე­ბე­ლი არა­ფე­რია. მშე­ნებ­ლო­ბის სა­ნა­ხა­ვად ვინც მო­დი­ო­და, სა­ხე­ზე ეტყო­ბო­დათ გა­ო­ცე­ბა, ნამ­დვი­ლია თუ არაო, ასე­თი კი­თხვა ეწე­რათ სა­ხე­ზე. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი გვსურს, მაგ­რამ იმას, რაც შენი ხე­ლით არის გა­კე­თე­ბუ­ლი, დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. სახ­ლი ხა­ლი­სით ავა­შე­ნეთ. განაგრძეთ კითხვა